احمد افروز: به جرات می‌توان گفت پرویزخان یکی از فیلم‌های مهم و خوب ارائه شده در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر بود.

ماجرای پرویزخان که یکی از ورزشی‌تربن فیلم‌های تاریخ سینمای ایران است در نیمه دوم سال ۶۵ اتفاق می‌افتد زمانی که ۱۵ نفر از اعضای تیم ملی فوتبال ایران در مخالفت با پرویز دهداری استعفا داده‌اند و دهداری با تعدادی از جوانان گمنام چون عابدزاده و زرینچه و نامجومطلق و… پایه گذار نسل جدید فوتبال ایران می‌شود.

پرویزخان فیلم کم نقصی است که به خوبی در پیش‌برد داستان، معرفی قهرمان قصه و پرهیز از زیاده گویی و سکانس‌های غیرضروری موفق عمل کرده است.

فیلم‌ساز تلاش کرده است با ورود به قصه جنگ که البته شاید قصه‌ی آن دستکاری شده بر درام قصه بیافزاید. هرچند نوستالژی موفقیت‌های سال‌های دور فوتبال کشورمان در کنار ناکامی‌های سال‌های اخیر خود درامی ناخواسته است که در فیلم وجود دارد.

نکته‌ی مهم این فیلم بیان این قصه پر غصه است که چگونه مدیران نشسته بر مسندها راه موفقیت را می‌بندد و ابتدا با مخالفت سنگ‌اندازی می‌کنند اما پس از موفقیت همه‌ چیز را بنام خود می‌کنند.

پرویز خان شاید این پیام را هم با خود داشت که پذیرش اشتباه و پوست اندازی ما را در مسیر موفقیت قرار می‌دهد. وقتی فردی چون پرویز دهداری که به پایبندی بر اصول اصرار داشت در لحظه طلایی فیلم با اعتراف به اشتباه خود حرف وحید کامیاب سردسته بازیکنان مستعفی (که شایدشبیه سازی از ناصرمحمدخانی باشد) را می‌پذیرد و تاکتیک تیم را عوض می‌کند.

پرداختن به سوژه‌هایی چون دهداری که در حوزه‌های ورزشی، فرهنگی، هنری، علمی و اجتماعی بسیارند یک ضرورت برای سینمای ایران است.

انتهای خبر/